O tym, że dusze zmarłych powracają do żyjących, mówi wiele opowieści ludowych, rodzinnych. Czasem śni nam się ktoś bliski, a my po przebudzeniu nie wiemy, czy mieliśmy kontakt z kimś zza światów, czy to tylko nasza psychika w marzeniach sennych podsuwa to, co skrywamy głęboko w sobie. Sny prorocze zarezerwowane są dla nielicznych, pomijając jednak ich występowanie, zdarza się, że czujemy czyjąś obecność, wiemy, że ten ktoś jest tuż obok. Czuwa, spogląda, podpowiada, wspiera. M. Stanzione w książce Cierpiące dusze zwraca uwagę czytelnika na właśnie takie wizyty zza światów.
Inspiracją do powstania książki było Muzeum Dusz Czyśćcowych w Rzymie. Miejsce, oficjalnie uznane przez Kościół skrywa w sobie niezwykłą tajemnicę - zagadkę Wieczności. Zgromadzone tam eksponaty są dowodem na to, że dusze powracają do naszego świata, aby prosić o modlitwę, przestrzec lub pokazać, że śmierć to jeszcze nie koniec. Właśnie wokół tych niezwykłych przedmiotów autor książki snuje swą opowieść (niebagatelną zresztą). Oprócz zagadnień absolutnie podstawowych, niezbędnych do zrozumienia tajemnicy czyśćca, czytelnik dostaje liczne świadectwa o obecności dusz tu na ziemi. Stanzione nie zostawia jednak odbiorcy książki samego z tajemnicą zaświatów. Każda z opowieści umieszczona jest w jakimś kontekście, uzupełnia ją czasem obszerny komentarz, czasem po prostu kilka słów. Całość jest elementem większej całości. Autor nie stworzył wyboru świadectw, on je wyselekcjonował w taki sposób, aby pokrywały się z główną opowieścią zawartą w książce - tajemnicą czyśćca, modlitwy za dusze, opisu zaświatów według słów powracających na nasz świat dusz. Jest też coś: opisane tu świadectwa nawiedzeń zmarłych są udokumentowane, czasem ten znak jest namacalny do tego stopnia, że nie ma logicznego sposobu, aby zaprzeczyć temu (jeśli można tak to określić) cudowi. Przykład? Odcisk dłoni w drewnie kobiety, która za życia miała nierozwinięty w pełni jeden z palców. Kilka lat po swej śmierci powróciła jako duch, wypaliła odcisk dłoni w drewnie. Badania z ekshumacją zwłok potwierdziły, że to ingerencja siły metafizycznej (porównano odcisk z dłonią zawierającą nieukształtowany jeden z palców, co nie zostawiło wątpliwości, co kogo ślad należał). Świadectwo potwierdziła rada zakonu, w którym do wydarzenia doszło.
zobacz także: wpis o ludowych wierzeniach związanych ze śmiercią, w którym wspominałem o właśnie recenzowanej książce
Stanzione podobnych historii przytacza więcej. Po prostu nie sposób nie uwierzyć w to, że śmierć to jednak nie koniec (mając takie dowody, które zawarto w książce). Pisarz jednak nie chciał wzbudzać sensacji. Dodając nam wiary niesie opowieść o tym, jak ważna jest pomoc tym, którzy muszą przez miłosierdzie Boga oczyścić się z resztek grzechu, by wkroczyć do Raju. Oprócz zagadnień teologicznych i tych praktycznych, uzupełnieniem książki są modlitwy, a także warunki uzyskania odpustów cząstkowych i zupełnych, które możemy ofiarować za zmarłych.
Cierpiące dusze mają moc przemiany naszej wiary, ale przede wszystkim niosą przesłanie stawiające czytelnika w pozycji tego, który ma możliwość pomocy duszom czyśćcowym. Nasze wołania o miłosierdzie Boże i skrócenie kar zmarłych może zaowocować tym, że ci, którzy odeszli, będą w naszym imieniu prosić o pomoc dla nas. Wszystko na zasadzie naczyń połączonych, bo przecież granica między tym światem, a tamtym jest tylko umowna. Wiedzieli o tym antyczni (może i my więc powinniśmy?)
Za książkę dziękuję Wydawnictwu Esprit
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz