Nie czuję chemii do "Alchemika" Coelho...

Nie lubię o książkach pisać negatywnie. Jeśli jakaś mi się nie podoba i widzę, że raczej nic z tej przygody nie będzie, odpuszczam sobie dalszą lekturę. Na świecie jest tyle książek, że gdybym każdą z nich czytał przez sekundę, i tak bym się nie wyrobił do końca życia. Jest zatem sporo zamienników w kolejce, na brak propozycji czytelniczych nie narzekam. Przed chwilą skończyłem "Alchemika" pana Coelho - znanego w szerszym gronie jako mentora, filozofa i magika, która odmienia życie innych ludzi. I powiem szczerze: wątpliwa to przyjemność mieć za sobą tę książkę. Ale za to prawdziwa radość, gdy się już ją skończy. Tak się rwałem, że odłożyłem na stół powieść, uwiązałem psa i wyszedłem na dwóch, trochę odpocząć, nacieszyć się słońcem. Nie planowałem recenzji tej książki (też szkoda czasu pisać o czymś, co do mnie nie trafiało). Ale na Lubimy Czytać dodawałem ocenę i postawiłem gwiazdkę (odpowiednik "beznadziejnej" oceny) i chciałem to jakoś wyjaśnić (że aż tak zawyżyłem swój wybór, ale brak gwiazdek świadczyłby o mojej bierności wobec książki).  Każdy ma prawo do swojej opinii, a skoro to jest mój blog, to jestem subiektywny. Wiem, że inni lubią pisarza, do nich trafia, może nawet odmienia życia. Ok, mają do tego prawo.

O fabule nie piszę nic, bo kto miał przeczytać, to już zna. A jeśli ktoś nie czytał, nie ma czego żałować. Ja przynajmniej nie będę zachęcał do lektury, podzielę się tylko odczuciami. Jest gorzej, niż beznadziejnie :( Totalne dno, tak jakby autor napisał kilka "aforyzmów" (w cudzysłowie, bo nie chcę tego środka stylistycznego nadużywać, bo to, co Coelho stworzył, aforyzmami nie jest) i do tego podopisywał po kilka zdań, aby zapełnić objętość książki. Fabuła rozdmuchana, infantylna, żałosna. Od Coelho przez wiele lat trzymałem się z dala, ale potrzebna mi była lektura jego książki do napisania pewnego tekstu. Musiałem zatem się przemęczyć. Książka krótka, ale kilka dni z nią siedziałem, raz nawet przysnąłem, a wiedziałem, że muszę skończyć. Coelho żeruje na naiwności nastolatków (to oni najczęściej sięgają po jego książki), stawia się w pozycji mentora, który przeszedł przemianę, a tak naprawdę na siłę umoralnia. Nastolatkowi kształtuje się system wartości, nie wszystko jeszcze o życiu wie, więc Coelho sprawia pozory przewodnika po tym okresie burz i buntów. Szkoda, że na niego padło. Ja się cieszę, że mając swoje "naście" Coelho z buciorami nie wtargnął w moje życie, sadząc w nim wątpliwej jakości mądrości. Autor stosuje cytaty z Pisma Świętego, by... no właśnie: po co? By stworzyć pozór literatury religijnej? Z religią ma to wspólnego niewiele (choć czasem tak wygląda), śmiem nawet twierdzić, że tworzy coś na wzór jakiegoś nowego wyznania.

Książka mocno przereklamowana, przekombinowana, miałem czasem wrażenie, że autor nie wie, co pisze. Gubi się w fabule swojej własnej powieści. Momentami byłem w stanie posądzić go o pisanie pod wpływem używek wszelakich, bo czasem to się nie trzyma kupy. Ostatnie sceny "Wilka stepowego" Hessego są o wiele bardziej spójne (ale "Wilk stepowy" to akurat perełka, która ma power, a nie jakieś podróbki). Filozof Coelho do mnie nie przemawia, mojego życia nie zmienił, a wręcz przeciwnie: mam wrażenie, że zmarnowałem fragment swojego życia. Zastanawiam się, czemu Coelho tak się wybił. Czyżby, tak jak pisał w książce: ,, jeśli czegoś gorąco pragniesz, to cały wszechświat sprzyja potajemnie twojemu pragnieniu".

Panie Coelho, słabe to. Ale każdy czyta to, co lubi. Ja bym unikał dalej lektury, ale wyższa konieczność. Ta sama konieczność każe mi skończyć kolejną książkę pisarza (reszta dnia wydaje mi się przez to męcząca :/). Potem detoks, wymazywanie z pamięci tego urazu i szczęśliwe życie bez tej nieprzyjemnej przygody. Jeśli tak miałaby wyglądać światowa literatura, wolałbym zostać analfabetą. Tyle (i aż tyle, bo szkoda mi było w ogóle w tej sprawie zabierać głos, chciałem jednak na Lubimy Czytać wyjaśnić swoją ocenę).