Liban - jeden z najstarszych Kościołów chrześcijańskich. To tu bije serce religii założonej przez Chrystusa, ta ziemia pamięta też (jak mówi legenda) kroki Adama, który po wygnaniu z Raju, osiadł właśnie tu.
Miejsce znane jeszcze z jednego powodu: zakonu Maronitów - bractwa przestrzegającego reguł nawiązujących do zaparcia się samego siebie, odizolowania od świata zewnętrznego, ale i życia we wspólnocie (gdzie wyjątkiem było cotygodniowe spotkanie wszystkich braci na modlitwie i pochowanie lub wyleczenie tych, których zabrakło na spotkaniu)
Dla Europejczyka ta surowa, ascetyczna duchowość, kultura Libanu może wydawać się obca, ale to właśnie jej zrozumienie jest niezbędne do poznania pewnego wyjątkowego świętego. Charbel już za życia przejawiał oznaki świętości, a jego współbracia wcale bez zdziwienia przyjęli kult, jaki utworzył się wokół libańskiego zakonnika. Ten XIX-wieczny mnich mimo upływu setek lat potrafił żyć tak jak pierwsi Ojcowie Pustyni. Ascetyczne podejście do życia, izolacja od ludzi (nawet od własnej matki, którą przez bramę klasztoru pożegnał aż do ponownego spotkania w Niebie), uniżanie ciała, traktowanie siebie jako człowieka umarłego - umarłego nie duchowo, ale cieleśnie. Wszystko to, aby być bliżej Boga, przez modlitwę i post przekraczać granice doczesności, by być już tu na ziemi bliżej Raju. Liczne cuda (w tym i te związane z uzdrowieniami) tylko potwierdziły, że postawa Charbela była autentyczna, wynikająca z jego więzi z Bogiem. Największym jednak cudem jest ciało mnicha, które nie uległo rozkładowi aż do kanonizacji zakonnika oraz niezwykła substancja obecna na szacie i trumiennym materacu świętego. I wyjątkowe zdjęcie. Charbel, który za życia mieszkał w odosobnieniu, w 1950 roku objawił się całemu światu. Grupa badaczy, która zrobiła sobie fotografię przy grobie mnicha, była w szoku, gdy wywołała zdjęcie. Oprócz mężczyzn pozujących przy miejscu pochówku mnicha, na obrazie była także bardzo wyraźnie pokazana dodatkowa postać. Zakonnicy jednogłośnie przyznali, że był to sam Charbel. Ten cud, w połączeniu z wieloma uzdrowieniami, tylko utwierdził w swoich przekonaniach tych, którzy już za życia widzieli w Maronicie świętego. Potwierdził, że oto mają do czynienia z pustelnikiem XIX wieku, człowiekiem tkwiącym w nieswojej epoce (być może już od dzieciństwa wykraczającym gdzieś "ponad"), mającym silną więź z Bogiem.
Bogata sylwetka tego wyjątkowego, a zarazem tajemniczego mnicha, sprawia, że książkę Charbel. Święty niezwykłych uzdrowień i cudów czyta się doskonale. Autorka zabiera czytelnika w porywającą podróż przez osobę, życie i wnętrze świętego Charbela, ale oszczędza wielu szczegółów (obrazowo opisanych, rzecz jasna) dotyczących tła kulturowego i geograficznego. Właściwą biografię świętego poprzedza zatem wstęp oraz kwestie bezpośrednio związane z założeniem i funkcjonowaniem zakonu Maronitów.Nie brak również anegdot historycznych. Nie zawiodą się także miłośnicy "kwiatków" - opowieści dotyczących cudów i niezwykłych epizodów z życia świętych. Gdy już uznamy, że czujemy duchową więź z Charbelem, możemy skorzystać z załączonej na końcu nowenny, litanii i modlitwy do świętego. Ta książka inspiruje, motywuje do spojrzenia na swoje życie od nowa. I na świat, w którym żyjemy. Charbel jest żywym dowodem na to, że to nie otaczająca rzeczywistość może nam uniemożliwić pełne zawierzenie się Bogu, ale ograniczenia tkwią w nas. Ten żyjący prawie 200 lat temu mnich potrafił wyjść na duchową pustynię, zaprzeć się siebie i widzieć Boga - przede wszystkim w codzienności.
Charbel. Święty niezwykłych uzdrowień i cudów dodaje wiary, upewnia, że to wszystko ma sens, że warto obrać taką drogę, która nie zakończy się wraz z ostatnim tchnieniem. Jego cuda tylko upewniają, że ten mnich osiągnął nagrodę, ku której zmierzał. Niezwykłe wydarzenia za przyczyną świętego wskazują, że warto także iść drogą Charbela, bo jest słuszna, bo podobała się Bogu, skoro ją tak wyróżnił cudami za przyczyną libańskiego zakonnika.
Za egzemplarz recenzyjny bardzo dziękuję Pani Kindze
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz